LEERMEESTERS
Het bouwen van heel goede instrumenten leer je in de praktijk van een goed lopend atelier, zo was mijn opvatting in 1984, en nog altijd. Je vindt de vaardigheid niet in boeken, en maar beperkt op een school. Ik zocht een leermeester en vond die in de stad die de bron is van de Europese vioolbouw: sinds ongeveer 1550 de stad Cremona in Noord-Italie. Hieronder staan allereerst mijn leermeester, dan de zijne (mijn groot- of oerleermeester).
1988-Mathijs en Ronald in het atelier aan de Via Bissolati	Maestro Mathijs Heyligers, sinds 1978 gediplomeerd vioolbouwer en gevestigd te Cremona, Italie. In het atelier van Mathijs leerde ik de principes van het bouwen van een viool volgens de Noord-Italiaanse bouwwijze. De kracht van Mathijs' lessen was het bieden van 1 methode. Daarnaast was hij 100 % gestreng in de houtafwerking. De gastvrijheid die ik in zijn atelier genoot is ongeevenaard. Hij begreep dat ik het ambacht niet op een moderne uitvinding als een school wilde leren, maar in de praktijk van een echte werkplaats, een "laboratorio Cremonese", zoals dat eeuwenlang het geval was geweest. Mijn idee hierbij was dat je zo niet alleen de technieken kon leren, maar ook de omgang met klanten, met leveranciers; de gehele gang van zaken van een werkplaats en bedrijf kon ervaren.
1991-Maestro Scrollavezza en Ronald de Jongh keuren een ... (buitenbeelds) stuk esdoorn.	De archetypische Maestro Maestro Renato Scrollavezza, gediplomeerd aan de Vioolbouwschool van Cremona in 1955, stichter van de Vioolbouwschool te Parma, gepassioneerde beoefenaar en criticaster van de moderne vioolbouw, dikwijls een filosoof. Bracht Mathijs Heyligers de beginselen bij van het vak, en werd met zijn verschijning en zijn ervaring mijn archetypische OerMaestro. Renato Scrollavezza heeft de grote mannen uit de eerste helft van de 20 ste eeuw nog gekend - Garimberti bijvoorbeeld, die hij noemt als inspirator, en is zo een levende verbinding met een inmiddels geroemd verleden. De kwestie over oude en nieuwe instrumenten heeft hem altijd beziggehouden, en ook diep verontrust: een decennium weigerde hij zijn instrumenten te verkopen, getergd door de hardnekkige publieke misvatting dat alleen oud goed kon klinken. Vanaf 1988 tot was hij de conservator van de favoriete viool van Paganini, de zgn "Cannone" gebouwd in 1742 door Guarneri del Gesú. Dit is een erebaan en wordt veelal in de stilte van het atelier of museum voltrokken; maar het bracht hem ook naar Amsterdam en Maastricht, wegens het grote "Il Cannone" project van Bob Bremer. Shlomo Mintz speelde toen op Il Cannone, en het concert en de reis van de viool naar Nederland staan inmiddels ook op DVD
terug